Op een onbewoond eiland!!!
26 juli 2017 - Phi Phi Islands, Thailand
Om half 7 gaat de wekker.... wacht even..... we hebben vakantie.... dat kan niet de bedoeling zijn.... Waarom....
En dan schiet het me te binnen... we gaan vandaag varen!!!! Tenminste als het weer goed genoeg is.
Snel aankleden en ontbijten. Om half 8 worden we opgehaald door een busje... een Toyota Commuter, de ruggengraat van de toeristenindustrie. Ieder hotel, iedere transfer of excursie gebruikt dit soort 10 persoons busjes, waar er hier duizenden van rondrijden.
De Thai zijn beroemd om hun nederige, soms onderdanige houding. De wijze waarop zij zich ten dienst stellen van anderen kent geen gelijke, regelmatig tot het gênante aan toe. Er is echter een andere kant van deze houding. Onderling lijken ze geen genoeg te krijgen van elkaar naar de kroon te steken. De airco moet overal zo koud mogelijk en iedere auto of busje is voorzien van de meest belachelijke sierstrips, sideskirts en ledlampjes. De interieurs zijn misschien nog wel erger... gouden glimmende plafonds en overal van die verschrikkelijke nep strass plaksteentjes.... rondom alle knopjes op de ventilatieluikjes.... O-VER-AL!!!
Maar goed... Na een uurtje in deze clownsmobiel zijn we er: 'The Royal Phuket Marina'..... Tussen de braakliggende terreinen en half afgebouwde krotten, slaan we ineens linksaf. De meest statige (kilometers lange) oprijlaan in. Tussen de gemanicuurde haagjes en uitgelichte palmbomen door naar het havengebouw toe. Meer winkel dan wat anders, alwaar we een half uurtje moeten wachten tot onze boot gereed is.
Onze "Engelstalige" gids (Alex, zijn echte naam is iedereen meteen weer vergeten) voor vandaag neemt ons mee richting de boot en legt onderweg nog even uit wat de planning is voor vandaag... eilandje zus... strandje zo.... maar de belangrijkste boodschap is: het weer. Nu is het goed en de zee kalm... maar het kan per uur veranderen.
De boot zelf is een 30 persoons speedboot (ja, dat bestaat echt)... met 3 250pk motoren en een maximumsnelheid van 45!!! knopen (ongeveer 75 km/u). Deze brengt ons in een uurtje naar het eerste plekje: Maya Bay op Ko Phi Phi Lee...
Een schitterend standje in een kleine baai, verscholen tussen 20 meter hoge rotsen. Ooit decor voor de film 'The Beach' met Leonardo Dicaprio. .. Helaas misschien wel... Nu pas valt ons op hoe toeristisch dit is. Het strand is (letterlijk) afgeladen vol met (vooral Chinese) toeristen. Na 45 minuten op het hagelwitte strand en in de turquoise branding gelopen te hebben met de kinderen gaan we weer aan boord. Langs Monkey beach... bekend om zijn.... nou ja... vul dat zelf maar in... Door naar de volgende misschien nog wel mooiere plek.... Phi-Leh Lagoon
Het valt het beste te omschrijven als één groot, kristalhelder (30 meter diep) zwembad dat omringd wordt door enorme begroeide kliffen. Hier hebben we in het heerlijk, heldere en rustige water een half uur kunnen zwemmen en van de boot af kunnen duiken. Zelfs Evy sprong (samen met mama) zonder enige vorm van angst van de voorsteven af om rondom de boot te zwemmen!!!! Wat een fantastisch mooie plek. Daarna, terug op de boot naar een snorkel plek bij Loh Sam... in de hier, helaas wat ruwere zee, hebben Markell en Josh bijna een uur tussen de felgekleurde vissen en koraal heerlijk genoten. Dan snel ( dat kan met zo'n boot).
Door naar Phi Phi Don voor de lunch. Een H vormig eiland waarvan de ligger aan twee kanten strand heeft tussen de rotsen van de 'staande poten'. Het enige bewoonde eiland van deze archipel.
Na de lunch merken we al snel dat het weer is omgeslagen. ... het regent wat en de wind is aardig toegenomen. Aan boord valt op dat de zee een stuk ruwer is. Alhoewel de meesten er in het begin nog wel om kunnen lachen en de vergelijking met een achtbaan snel gemaakt is, slaat de sfeer vrij snel om als we de open zee bereikt hebben. Bange gezichten, mensen die zeeziek worden en de angst in de ogen van Evy.... Ze kruipt tegen Markell aan en blijft (dankzij driekwartier liedjes van mama) de rest van de reis ontzettend rustig. Onze stoer bink Josh heeft de hele reis contact met de mensen om zich heen, maakt grappen met Alex en geeft geen moment toe aan de angst die hij wel degelijk een beetje voelt.
Via een laatste tussenstop op een klein eilandje, met alleen een bar, varen we terug naar de haven... Door de mangrove bossen heen geeft de kapitein nog één keer flink gas.... wat een power, de Kids zijn op dat moment ook weer helemaal terug, grappen makend met iedereen.
We zijn allemaal blij om weer voet op vaste grond te zetten en vervolgens met onze pipobus terug naar het hotel te gaan....
Wat zullen we allemaal heerlijk slapen vannacht.
En dan schiet het me te binnen... we gaan vandaag varen!!!! Tenminste als het weer goed genoeg is.
Snel aankleden en ontbijten. Om half 8 worden we opgehaald door een busje... een Toyota Commuter, de ruggengraat van de toeristenindustrie. Ieder hotel, iedere transfer of excursie gebruikt dit soort 10 persoons busjes, waar er hier duizenden van rondrijden.
De Thai zijn beroemd om hun nederige, soms onderdanige houding. De wijze waarop zij zich ten dienst stellen van anderen kent geen gelijke, regelmatig tot het gênante aan toe. Er is echter een andere kant van deze houding. Onderling lijken ze geen genoeg te krijgen van elkaar naar de kroon te steken. De airco moet overal zo koud mogelijk en iedere auto of busje is voorzien van de meest belachelijke sierstrips, sideskirts en ledlampjes. De interieurs zijn misschien nog wel erger... gouden glimmende plafonds en overal van die verschrikkelijke nep strass plaksteentjes.... rondom alle knopjes op de ventilatieluikjes.... O-VER-AL!!!
Maar goed... Na een uurtje in deze clownsmobiel zijn we er: 'The Royal Phuket Marina'..... Tussen de braakliggende terreinen en half afgebouwde krotten, slaan we ineens linksaf. De meest statige (kilometers lange) oprijlaan in. Tussen de gemanicuurde haagjes en uitgelichte palmbomen door naar het havengebouw toe. Meer winkel dan wat anders, alwaar we een half uurtje moeten wachten tot onze boot gereed is.
Onze "Engelstalige" gids (Alex, zijn echte naam is iedereen meteen weer vergeten) voor vandaag neemt ons mee richting de boot en legt onderweg nog even uit wat de planning is voor vandaag... eilandje zus... strandje zo.... maar de belangrijkste boodschap is: het weer. Nu is het goed en de zee kalm... maar het kan per uur veranderen.
De boot zelf is een 30 persoons speedboot (ja, dat bestaat echt)... met 3 250pk motoren en een maximumsnelheid van 45!!! knopen (ongeveer 75 km/u). Deze brengt ons in een uurtje naar het eerste plekje: Maya Bay op Ko Phi Phi Lee...
Een schitterend standje in een kleine baai, verscholen tussen 20 meter hoge rotsen. Ooit decor voor de film 'The Beach' met Leonardo Dicaprio. .. Helaas misschien wel... Nu pas valt ons op hoe toeristisch dit is. Het strand is (letterlijk) afgeladen vol met (vooral Chinese) toeristen. Na 45 minuten op het hagelwitte strand en in de turquoise branding gelopen te hebben met de kinderen gaan we weer aan boord. Langs Monkey beach... bekend om zijn.... nou ja... vul dat zelf maar in... Door naar de volgende misschien nog wel mooiere plek.... Phi-Leh Lagoon
Het valt het beste te omschrijven als één groot, kristalhelder (30 meter diep) zwembad dat omringd wordt door enorme begroeide kliffen. Hier hebben we in het heerlijk, heldere en rustige water een half uur kunnen zwemmen en van de boot af kunnen duiken. Zelfs Evy sprong (samen met mama) zonder enige vorm van angst van de voorsteven af om rondom de boot te zwemmen!!!! Wat een fantastisch mooie plek. Daarna, terug op de boot naar een snorkel plek bij Loh Sam... in de hier, helaas wat ruwere zee, hebben Markell en Josh bijna een uur tussen de felgekleurde vissen en koraal heerlijk genoten. Dan snel ( dat kan met zo'n boot).
Door naar Phi Phi Don voor de lunch. Een H vormig eiland waarvan de ligger aan twee kanten strand heeft tussen de rotsen van de 'staande poten'. Het enige bewoonde eiland van deze archipel.
Na de lunch merken we al snel dat het weer is omgeslagen. ... het regent wat en de wind is aardig toegenomen. Aan boord valt op dat de zee een stuk ruwer is. Alhoewel de meesten er in het begin nog wel om kunnen lachen en de vergelijking met een achtbaan snel gemaakt is, slaat de sfeer vrij snel om als we de open zee bereikt hebben. Bange gezichten, mensen die zeeziek worden en de angst in de ogen van Evy.... Ze kruipt tegen Markell aan en blijft (dankzij driekwartier liedjes van mama) de rest van de reis ontzettend rustig. Onze stoer bink Josh heeft de hele reis contact met de mensen om zich heen, maakt grappen met Alex en geeft geen moment toe aan de angst die hij wel degelijk een beetje voelt.
Via een laatste tussenstop op een klein eilandje, met alleen een bar, varen we terug naar de haven... Door de mangrove bossen heen geeft de kapitein nog één keer flink gas.... wat een power, de Kids zijn op dat moment ook weer helemaal terug, grappen makend met iedereen.
We zijn allemaal blij om weer voet op vaste grond te zetten en vervolgens met onze pipobus terug naar het hotel te gaan....
Wat zullen we allemaal heerlijk slapen vannacht.
Maar nu aan het inhalen en alsnog aan het genieten van jullie foto's en af en toe hilarische verhalen. Heerlijk, geniet gewoon met jullie mee! Dikke kus aan jullie allemaal. En Evy en Josh, wat zijn jullie stoer!